Меню
Курс $  3.26 | €  3.52 | ₽100  3.53 |
Погода 12 °C

На паэтычнай хвалі

Нясвіжскія навіны 7 лет назад 0 0

умные книги

Пакой

Я трымаў у руках фотаздымак.

На ім — я у пакоі сваім

Баўлю час у маленстве,

дзяцінстве.

О які быў мой светлы пакой!..

 

Час прайшоў: ён, канечне,

няўмольны.

Я гляджу… А пакой мой такі ж:

Гады мала ў ім што змянілі,



Не лічыўшы, што ён пацямнеў…

 

Я жыву ў тым самым пакоі:

Простым, родным, любімым

маім…

Ён здаваўся б, напэўна,

і светлым,

Калі б былі жывыя усе…

 

Ісці

Употай выйсці на сцяжыну.

Не верыць людзям і сабе.

Любіць дачку, кахаць дзяўчыну,

І не захраснуць у мане.

 

Ісці дарогаю, дзе мгліцца,

Дзе замяняюць ночы дні.

Ісці — ў надзеі нарадзіцца

І жыць надзеяю ісці!

 

***

Гулліва-ціхія правады

майго маўчання

ты просіш абарваць

маімі рэдкімі

словамі-сказамі існавання,

не ведаючы, што разам з імі

адрываюцца  часткі

маёй душы…

 

***

Ігару Канановічу

Верш недапісаны лёг на стале…

Можа, мне мроіцца? Можа і не?

Слоў не хапае — узяць —

дапісаць.

Лёг я на ложак —

не хочацца спаць.

Што мне падкажа

апошні радок —

дым тытунёвы,

гарбаты глыток?

Дзе ён падзеўся —

сакральны матыў?

Можа быць, сёння яго я згубіў?

Вокны з жалеза, сцены — турма:

марыў я марна і верыў дарма.

Што тут паробіш?

Натхнення няма!

Слоў не падкажа, канечне,

сцяна,

дый не прашэпча ніколі і столь,

іх прадыктуе радасць ці боль.

Зараз пачуццяў якраз не стае —

верш недапісаны лёг на стале…

 

***

Калі я сядзеў на каленях

ля тваіх ног…

Я хацеў толькі

гладзіць шчакою

валасоў тваіх шоўк;

трымаць твае рукі;

у вочы глядзець;

роднага сэрца

адчуўшы біццё,

кранаць твае вусны

сваімі ледзь-ледзь…

Андрэй КОЗЕЛ.

 

 

***

Як навучыцца не чакаць

Ад нецярплівага — трывання,

Ад баязлівага — прызнання,

Ад бессардэчнага — дабра?

Як навучыцца не шукаць

У раўнадушнага — кахання,

У бездакорных — спачування,

У бессардэчнага — дабра?

Ды трэба проста перастаць

І спадзявацца, і чакаць.

Тады лягчэй вам будзе жыць.

Па немагчымаму тужыць

Патрэба знікне. І тады

Жыцця прайшоўшыя гады

У новым вобліку паўстануць

І сэрца мучыць перастануць.

Тады ты свет наноў убачыш,

І не другіх — сябе прабачыш,

Што доўга так дарма шукаў

У раўнадушнага — кахання,

У бездакорных — спачування,

У бессардэчнага — дабра.

Шукаў — і марна спадзяваўся,

Пакуль урэшт не разабраўся,

Што ад людзей не варт чакаць

Больш, чым яны у сілах даць.

Соф’я ЛЮБАНЕЦ.

 

Памяти отца

 

Вячеславу Степановичу

ЧЕРЕМУХИНУ

Ты был добрейшим из людей,

Наш самый близкий человек.

Недолгим был твой путь,

твой век,

Но не вернуть тебя теперь.

Ты нам с пеленок помогал,

Потом и к внукам приезжал.

Тебя любили мы встречать,

Чтоб ты всегда знал свой причал.

Ты никогда не унывал,

Во всём ты маме помогал.

Приветлив с каждым на селе,

Ты ничего не ждал себе.

Ты заболел, а мы молились,

Чтоб жил ты дольше на земле.

Но что случилось — то случилось.

Наперекор не встать судьбе.

И хоть теперь вдали ты где-то,

Мы благодарны без конца:

Была семья твоя согрета

Любовью мужа и отца.

Оксана ВАСИЛЕВСКАЯ.

Leave a Reply

Leave a Reply

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *

Этот сайт использует Akismet для борьбы со спамом. Узнайте, как обрабатываются ваши данные комментариев.

error: Копирование защищено!!!