У панядзелак у паважанай мною маёй былой настаўніцы з колішняй Вялікаліпаўскай васьмігадовай школы Аляксандры Аляксандраўны Скрындзіеўскай юбілей. Значны юбілей, сур’ёзны і годны. Дастаткова сказаць, што я скончыў гэтую школу, дзе Аляксандра Аляксандраўна выкладала нямецкую мову, ажно 55 гадоў таму. Толькі ўявіце сабе, колькі сённяшніх дарослых людзей і іх сем’яў добрым словам згадваюць свае школьныя гады не толькі ў Вялікаліпаўскай васьмігодцы, але і ў Ліпаўскай сярэдняй школе пад мацярынскай апекай Аляксандры Аляксандраўны.
Усе гады свайго няпростага жыцця Аляксандра Аляксандраўна шчодра і ахвотна аддавала і аддае сёння людзям свае мудрасць, дабрыню, талент быць Чалавекам, сваё зачараванне светам і справамі людзей. Яна дагэтуль шчодра і нястомна сее ў людскія душы спагадлівасць, шчырасць, паважлівасць і пашану да роднай зямлі, да яе традыцый, да яе гісторыі і мовы. А яшчэ — яна любіць родную песню, родную літаратуру, любіць зоркавае святло над роднымі прасторамі. І, як жартуе часам, хоць вочы сёння сталі вялікімі, а літары ў кнігах маленькімі, не перастае чытаць, да чаго актыўна заахвочвае і маладых.
З нагоды гэтага памятнага дня я ад усёй сваёй удзячнай душы віншую Аляксандру Аляксандраўну Скрындзіеўскую з юбілеем і схіляю галаву перад яе нястомнай руплівасцю і нязводнай дабрынёй, перад уменнем бачыць, цаніць і развіваць у чалавеку яго лепшыя якасці.
Хай жа Бог даруе Вам, шчырапаважаная і ва ўсе часы нястомная Настаўніца, светласць Вашых далейшых дзён, нястомнасць у Вашай сяўбе дабрыні, моцнасць характару, дзейсную захопленасць жыццём. Моцы Вам духоўнай і фізічнай на многія і многія гады. І хай у гэты светлы дзень Вашы вочы праменяцца радасцю і шчасцем ад здзейсненага і пасеянага, хай не стомяцца вушы слухаць заслужаныя словы ўдзячнасці і павагі.
Ваш вучань, выпускнік 1963 года
Вялікаліпаўскай васьмігадовай школы
Анатоль БУТЭВІЧ з Мінска.