Нясвіжскія навіны 
Сакавік. Трымціць рака. Адліга.
Зайчык сонечны скача
з крыгі на крыгу.
***
Чаму ты плачаш
так, бярозка?
Няўжо не бачыш,
што — вясна?!
***
Пад першай
красавіцкай залевай —
дзяўчына без парасона…
Неба здзіўляецца
тваёй смеласці;
усе глядзяць
табе ўслед;
а дождж — шле
свае апладысменты.
***
Кожны дзень
любіць жыццё,
кожны дзень ісці, змагацца —
можа быць, здабыць усё,
можа быць,
ні з чым застацца.
***
Прыйшоў у лес,
дзе доўга не быў:
лагодна ківаюць
верхавіны дрэў.
***
Іду зімой,
марозным ранкам, —
рыпіць аб нечым снег.
***
Які няўдалы дзень!
Стаю падпёршы плот:
са мною побач цень —
нябёсаў закалот.
***
Стаіць святар і лечыць
прамовамі імшы
замглёны горам плечы,
разваліны душы.
***
Сустрэў сяброў старых
дзяцінства:
і ледзь не захлынуўся
ад успамінаў.
***
З адлігаю ранняю
самотна
стаяў разгублена і слухаў
цвірчанне-спевы раўчукоў.
***
Час ідзе. Не будзе спыну.
Ты прыпынку не чакай:
сёння — люты, заўтра — май
будзе гнаць і біць у спіну.
***
Ішоў я слатою,
пакідаючы след,
ды чамусьці думка мяне
ўсё даймала,
пра тое, наколькі
вялікі наш свет
і яшчэ пра тое,
як месца ў ім мала.
***
Снегапад.
Зіма разбег свой пачынае.
Вочы хат
пазасціланыя адчаем.
Сумны лад:
ніхто нічога не чакае…
Неяк так:
за кавай — ты,
а я — за чаем.
***
Так, вось гэтак менавіта:
яблык з’еўшы сакавіты,
крочу сцежкаю забытай
і лічу несамавіта
у нябёсах зоры-міты.
***
Бывае, ад болю
так сцягне нутро,
што вельмі карціць
пачуць мне адказ:
няўжо сапраўды гэта Час
выбраў нас?
Ці гэта мы самі
абралі яго?
***
Зімовы ранак:
снег блішчыць,
рукі ліжа мароз.
***
Наваколле.
Навальніца дзе-нідзе.
На ялінах ад дажджу
навіслі кроплі,
як на носе у дзяцінстве,
часам, соплі.
Неўзначай
вясна з вясёлкаю брыдзе.
***
Цябе чакаюць міражы,
чароўных мрой
наканаванне,
ля невядомае мяжы
доўгачаканае спатканне.
***
Хтось паклікаў мяне?
Вочы ў неба —
дождж.
***
Забыцца на радасць
хапіла хвіліны.
Каб гора забыць —
не хопіць жыцця.
***
Хацеў разбіцца,
бы аскепак:
ды адчуваю —
не адзін.
***
Віруе лісце
на асфальце:
танцуе восень
карагод.
***
Хоча дзяліцца
сваім хараством
першая маланка
вясною.
***
Я ехаў сярод людзей,
глядзеў у акно;
марыў, усміхаўся:
прыгадваў былое…
Слёзы цяклі з маіх вачэй.
***
Не хочацца быць
адным з нейкіх многіх —
хоць кімсьці для многіх
хацелася б стаць!
***
Рыжае сонца
цягне цень:
дае дарогу ночы.
***
Дым, падобны да туману,
сцелецца над вёскай —
кастрычнік.
***
Лімузін пад’ехаў
да рэстарана;
хлопец-жабрак
за рогам лічыць дробязь.
***
Прагна хапаю
кавалкі пачатку:
можа, будзе што
глынуць у канцы?
***
Як быццам
хоча надыхацца
апошнім паветрам
у адзіноце дзед
на зэдліку
познім адвячоркам.
***
Два клёны пры полі
шэпчуць лістотай:
абдумваюць, што бачылі
за жыццё?
***
Амаль зраўняўся ходнік
з асфальтам:
няўжо настолькі стаў стары?
***
Вышэйшае за агароджу
стала дрэва:
таксама хоча
бачыць свет.
***
Няма куды дзецца:
шукае прытулку
апалы восеньскі ліст.
***
Як найлепшы гмах,
узнеслася царква:
вышэй за ўсіх
і назаўсёды.
***
«Не хвалюйся,
усё атрымаецца», —
подхопліваю дачку,
якая вучыцца хадзіць.
***
Жнівень. На пероне
вецер дзьме,
як быццам у полі.
Людзі, пэўна,
дзьмухаўцы.
***
Калі з іншага боку
глядзець на праблему —
часам ты бачыш —
праблемы няма.
***
Чалавек і хацеў бы
быць чалавекам.
Але свет наш — натоўп.
Што ёсць натоўп —
сам разумееш…
***
Вецер капошыцца ў лістоце;
сабака рыецца ў зямлі;
вясна праворвае палеткі;
паэт капаецца ў душы…
***
Раней маўчалі,
хто павінен гаварыць;
зараз змоўклі —
хто павінен крычаць.
***
Стаю задуменна
ў альтанцы,
знянацку заспеты
першай залевай траўня,
па даху азбукай Морзэ
расказвае нешта дождж.
***
Іду з грыбоў
шчаслівы і мокры.
З-за хмаркі
смяецца вясёлка.
***
Цяжкім, хворым,
неспакойным сном
правальваюся ў прадонне.
***
Перайначвае ўбранне,
моду — кілімы сцеле восень:
лістапад.
***
Хапаю ў абдоймы
ўспаміны,
тулю да сябе і сціскаю:
набраклымі кроплямі часу
мінулага думкі сцякаюць.
***
Іду па дарозе
без грошай у кішэні:
і неяк лёгка,
спакойна ў душы.
***
Летні вечаровы вецер
амаль не чутны:
уздыхае —
што не паспеў за дзень…
***
Нішто не вечна:
каханне, рэчы, людзі,
час, жыццё…
Ці будзе вечнай
вечнасць?
***
Разбітай кропляю дажджу,
аб асфальт ці аб жалеза,
адзін даўно ў траве ляжу,
лаўлю чароўны водар бэзу.
***
Абрабавала восень клёны,
што падняліся на гару.
І толькі вецер як шалёны,
абдымае галізну.
***
Не маючы большасці —
можна мець Большае;
не маючы Большага,
мушу мець Лепшае.
***
Ні дня не праходзіць
без адкрыцця.
Здзіўляцца ўсяму,
як тое дзіця.
Хваляю біцца аб рыфы жыцця
да забыцця…
забыцця…
забыцця…
***
Тут запрыкмеціў
я на днях —
прайшоўшы зноў той самы шлях
па супярэчлівых слядах —
няпраўды колькі на вушах!
Жах! Жах! Жах!
***
Днём хацелася заснуць.
Лёг. Задумаўся пра жыццё —
знік сон:
жыццё цікавей?
***
Сябра ў войску:
ў самоце
іду па праспекце.
***
«І адкуль ты тут узяўся?!» —
З цікаўнасцю слухае сабака
першы клёкат бусла-суседа
на заімшалым дрэве.
***
Зняволены стары сабака
не брэша
толькі на таго,
хто яго зняволіў.
***
Кожны жарт
мае частку праўды.
Можа, праўда —
частка хлусні?..
***
Чалавек пайшоў
сваёй дарогай.
З ім мы скончылі размову.
Ці ўсё яму я змог сказаць?
Ці даскажу яшчэ?
Паспею?
***
На месцы луга
з’явілася дарога:
у адчаі трава
расце праз асфальт.
***
Ніхто не ведае,
дзе гэты выхад.
А можа, не хочуць ведаць
зусім?
Заплюшчваю вочы —
іду, як усе.
***
Сказаў добрыя словы
свайму суразмоўцу —
і неяк самому
стала святлей.
***
Гляджу ў вочы
колішніх сяброў:
рэжуць успаміны
бесклапотнага
дзяцінства.
***
Снег. Сакавік.
Маразы. Завірухі.
Нехта Галоўны
згубіў каляндар.
***
Сярод старых
маленства рэчаў
адшукаў стары
свой ровар.
Ён здаецца нейкім іншым?
А можа, я
ужо другі?..
***
На дарозе,дзе калісьці
крочыў на ручай з сябрамі,
жыта буйна каласіцца!
Знікла сцежка
ў дзяцінства.
***
Павярнуўшыся спінаю,
падаю ніцма
на першы зімовы пласт…
Ці вытрымаеш, снег?
***
Пра што ты думаеш,
калі падаеш у бездань,
кропля дажджу?
***
«Добра. Я зноў
з табой сябрую!» —
Як жа проста ўсё
ў дзяцей!
***
Спрабую хлебны
водар лёгкі:
камбайн зжынае каласкі.
***
Месяц-лунатык
месячнай ноччу
лунае месячнай хадой
з кута ў кут.
***
І сонца ззяе
ззяннем здані.
трымціць касец
касою ўранні.
***
Будаўніцтва:
выкарчоўваюць дрэвы;
над гнёздамі — птушкі;
плача дождж…
***
Верабей спрабуе
дужацца з варонай:
у кожнага свая вайна.
***
Там усё ж такі лепш?
Вераб’і з дрэва
зляцелі на дах.
***
Стаю на другім
канцы дарогі.
Падміргнуў зялёны:
«Ідзі!»
***
…Але выжыў той,
хто спадзяваўся на сябе
і верыў у заўтра.
***
Як жа лёгка запомніць
памылкі чужыя,
так жа цяжка
ўзгадаць пра свае.
***
Ранак.
Аўтобус мінае дамы:
з акна у акно
скача сонца.
***
Нагрувашчаны
цяжарам думак,
іду невядомай дарогай,
дзе забуду сябе.
***
Цісну лічбы
твайго тэлефона.
Гудкі —
час прыдумаць прычыну
свайго званка.
***
Ён пакажа,
каму я вінен:
час.
***
Летні дзень.
Іду дадому.
Малююць
воблакі карціны.
***
О мясціны,
так сумна дарагія,
дзе калісь мінаў
спіраль жыцця, кругі!
Раскажыце, чаму вы
ўжо другія?!
Падкажыце мне,
на колькі я другі?
***
Нібы рэгуліроўшчык:
мінак падказвае
дарогу мінаку.
***
Дайграў усё,
што было за дзень.
Засталася
адзіная нота —
адзі-
нота.
***
На досвітку прачнуўся.
Рана.
І разумею: рана бегчы,
смяяцца, плакаць,
жыць…
Глядзець у столь —
таксама рана.
Расплюшчыў вочы —
лічу дажджынкі крана.
***
Нарэшце прахалода.
Дзеці рукі далонямі
скіравалі ў неба:
раздае пазыкі дождж.
***
Было дрэва.
Застаўся пень.
А грыбы ўсё роўна
растуць ля яго:
верныя сябры.
***
Доўга цісну руку
знаёмаму,
якога даўно не бачыў,
не ведаючы,
што сказаць, —
няўмольны час.
***
Святло маленькай
перамогі —
дае надзею
на жыццё.
***
Сапраўдны кошт
таго, што ёсць,
відаць здалёк:
калі ўжо гэта страціў.
Андрэй КОЗЕЛ.
