Нясвіжскія навіны Сярод перадавікоў па сяўбе збожжавых культур на Нясвіжчыне — трактарыст-машыніст ААТ “Грыцкевічы” Ігар Наўмовіч. Сціплы, просты, сталы, але адначасова ўпэўнены ў патрэбнасці і карыснасці сваёй прафесіі, механізатар сапраўды распавядае аб сельскім жыцці, якое абраў свядома, не стаўшы шукаць лёгкага хлеба ў горадзе.
“У любой працы самае галоўнае — веды, працавітасць, дысцыпліна і любоў да сваёй справы,” — лічыць Ігар Мікалаевіч. Менавіта дзякуючы гэтым рысам ён ужо 9 гадоў плённа працуе ў роднай гаспадарцы. А родная яна таму, што некалі тут працаваў і яго бацька, і яго дзед.
— Я чалавек з вёскі, таму з дзяцінства прывык працаваць на зямлі. У вольную хвіліну бацька паказваў і расказваў, як узаемадзейнічаць з вялікай тэхнікай, — распавядае мой суразмоўца. — Калі прыйшоў час выбіраць прафесію, я дакладна ведаў, кім хачу стаць.
Так і атрымалася — скончыўшы Грыцкевіцкую школу, паступіў у Мар’інагорскі дзяржаўны ордэна “Знак гонару” аграрна-тэхнічны каледж імя У.Е. Лабанка. І пасля арміі вярнуўся на сваю малую радзіму, дзе паспеў пабудаваць добрыя, сяброўскія зносіны з калектывам. — Так склалася, што мы ў любой сітуацыі можам разлічваць адзін на аднаго. І дапамагчы, і падтрымаць, і навучыць нечаму, — працягвае механізатар. — Мне гэта вельмі спадабалася яшчэ калі я быў тут на практыцы: тыя, хто старэйшыя і больш вопытныя заўсёды былі апорай для маладых.
Цяпер Ігар Мікалаевіч можа працаваць з любой тэхнікай, на дадзены момант — гэта энерганасычаны трактар Massey Ferguson.
— Калі мне пачалі давяраць сур’ёзную тэхніку, напрыклад, кормаўборачны камбайн NEW HOLLAND, я зразумеў, што і кіраўніцтва высока ацэньвае мае намаганні, — падкрэслівае Ігар Мікалаевіч. — Потым ужо пачаў атрымліваць розныя падзякі — і раённага, і абласнога ўзроўняў. Узнагароды заўсёды указваюць на тое, што ты рухаешся ў правільным накірунку.
Па меры таго, як растуць збожжавыя і іншыя культуры мяняецца і каляндар работ механізатара, які прывык назіраць за тым, як расце хлеб з кабіны свайго трактара. У ім праходзіць асноўная частка жыцця вяскоўца.
Падчас інтэрв’ю Ігар Мікалаевіч прызнаўся, што, нягледзячы на цяжкасці прафесіі механізатара, любіць справу, якой займаецца.
— Мне ўсё падабаецца. Да графіка я прывык, тэхніка ўладкоўвае, стаўленне да людзей таксама. Жывучы ў вёсцы, трэба ўвесь час працаваць, а хто спіць на баку, той і скардзіцца часцей за ўсё, што яму цяжка, — разважае механізатар.
Менавіта такія людзі складаюць асноўны капітал аграрнай галіны. Менавіта іх штодзённая ўпартая праца дае нам усім упэўненасць у заўтрашнім дні.
Валерыя КОБАЗЕВА.
