Инна ВАСИЛЕВИЧ Падзеі, звязаныя з духоўнымі абрадамі, заўсёды надаюць асаблівае значэнне і глыбокі сэнс нашаму жыццю. І адным з такіх знамянальных момантаў стала акунанне ў ледзяную купель, якое вечарам 18 студзеня прайшло ў Нясвіжы.
Скрозь стагоддзі Нясвіж заставаўся сведкам і захавальнікам багатай гісторыі і духоўнай культуры. І свята Вадохрышча стала чарговым момантам, калі вера і духоўнасць становяцца цэнтральнымі фігурамі ў жыцці многіх людзей.
Перад пачаткам абраду купель асвяціў настаяцель Георгіеўскай парафіі г. Нясвіжа протаіерэй Яўген Лабынько.
— Без вады немагчыма існаванне чалавека, — адзначыў святар. — Таму мы і асвячаем водную існасць у першую чаргу. Бо вада можа паглынаць ласку, яна можа быць чулай і ўбіраць у сябе сілу Божую.
І пакуль святар услых прамаўляў словы малітвы, кожны з удзельнікаў абраду хрышчэння звяртаўся да Бога. Але пра сябе. Перадаючы свае надзеі, падзяку і развітваючыся са страхамі, накіраваўшы позірк удалячынь.
Святая вада, шчодра распырсканая святаром, стала сімвалам ачышчэння і новага пачатку. Усе прысутныя маліліся за мір, дабро і дабрабыт. Хрышчэнне ў Нясвіжы стала не толькі духоўным святам, але і момантам зносін, збліжэння і ўз’яднання сем’яў. Людзі прыйшлі сюды, каб прыняць удзел у гэтым важным рэлігійным абрадзе. У гэты дзень зніклі межы і падзелы, засталася толькі вера і з’яднанасць.
— Я стараюся выконваць традыцыю, і кожны год акунацца на Вадохрышча, — дзеліцца сваімі думкамі адзін з удзельнікаў падзеі Уладзімір Іспянкоў. — асабліва радасна, калі сям’я, сябры таксама бяруць у гэтым удзел. Сёлета, на жаль, у маіх родных не атрымалася да мяне далучыцца, але ў мінулым годзе мы ныралі з шасцігадовым сынам. Сваёй сям’ёй мы стараемся прыцягнуць моладзь, каб не забывалі традыцый, каб людзі памяталі пра такія святыя Святы. Вядома, можна загадзя падрыхтаваць арганізм да такога выпрабавання — прымаць кантрасныя душы, працірацца снегам. Такім чынам можна і дзяцей рыхтаваць.
Несвіжанін Вадзім Чурак таксама не ў першы раз удзельнічае ў хрышчэнні. І звычайна адзін або з сябрамі:
— Часцей акунаюся адзін, блізкія мяне падтрымліваюць, але самі не вырашаюцца. Магчыма, калі сын крыху пасталее, прыеду з ім. Можа падацца, што людзі акунаюцца для галачкі, але намасрэч, гэта справа ў веры ў Бога. Хацелася б, каб гэты год быў добрым, каб усе былі здаровыя. З гэтымі думкамі і акунаўся.
Удзел у хрышчэнні прымалі не толькі бравыя мужчыны, але і далікатныя жанчыны. Вось і Таццяна Закружная ў чарговы раз выпрабавала сваю сілу духу.
— Хай я і не першы год акунаюся, калі падыходжу да вады перажываю, наколькі яна будзе халодная. Але як толькі апынаюся ў ёй, разумею, што зусім не халодная. Мне вельмі спадабалася і ў гэты раз: навокал прыгожа і вада прыемная. Шкада, што дачка прыйшла толькі як глядач. Але, магчыма, аднойчы мы акунёмся разам.
Убачыўшы сярод людзей, якія выйшлі з вады, Святлану Еўтух, я не магла не падысці да актыўнай і таленавітай шматдзетнай мамы:
— Сёння мы тут з сынам Даніілам, — распавядае Святлана Пятроўна. — Для сына, якому пятнаццаць, гэта дзевятае хрышчэнне, для мяне — адзінаццатае. Мы ішлі ў розную ваду: былі гады, калі не было лёду і калі ішоў дождж або была шэрань. Але сёння, праўда, цудоўна. Поўная мілата. У кожнага свята ёсць свае традыцыі. І для таго каб адчуць свята Хрышчэння, я лічу, варта акунацца ў палонку. І гэта варта рабіць не дзеля “ачышчэння ад грахоў”, а для таго, каб змыць з сябе негатыў, які сабраў на сабе за апошні час. Ты быццам ачышчаешся ад усіх тых пачутых слоў, якія маглі прычыніць табе боль.
Адчуванне таго, што хрышчэнне — час згуртавання сем’яў, не адпускала на працягу вечара. Прычым многія з іх за гады акунанняў не толькі пазнаёміліся, але і сталі сябрамі. Так што нягледзячы на холад атмасфера была па-сапраўднаму цёплай і ўтульнай.
Сагравала і смачная ежа, прыгатаваная кухарамі двух сельгаспрадпрыемстваў Нясвіжчыны: юшка прыбыла з ААТ “Альба”, а кашу і гарбату прадаставіла ТАА “Аношкі” ААТ “НОВАЕ ЖЫЦЦЁ”. А раздавалі пачастункі валанцёры Нясвіжскай раённай арганізацыі “Беларускага Таварыства Чырвонага Крыжа”.
А каб свята было яшчэ і бяспечным, на пляжы дзяжурылі супрацоўнікі Нясвіжскай ЦРБ, РАНС, таварыства выратавання на водах і іншыя.
Хрышчэнне ў Нясвіжы нагадала нам пра важнасць духоўных каштоўнасцей, пра сілу веры і пра сапраўдны сэнс жыцця. Гэта падзея застанецца ў гісторыі як адзін з самых значных і душэўных момантаў, якія напоўнілі нашы сэрцы святлом і надзеяй на лепшую будучыню.
Неаніла ЛЮБАНЕЦ.
Фота аўтара і Ірыны ЛУЧЫНОВІЧ.
