Як мы раней паведамлялі, прыватнае гандлёвае ўнітарнае прадпрыемства “Прыемнага апетыту” па выніках работы за 2016 год занесена на Рэспубліканскую дошку Гонару. А яго дырэктар Валянціна Іванаўна Німера ўзнагароджана Ганаровым дыпломам “Бронзавы Меркурый” Міністэрства антыманапольнага рэгулявання і гандлю Рэспублікі Беларусь за высокія прафесійныя дасягненні ў сферы гандлёвай дзейнасці.
У характарыстыцы, падрыхтаванай на Валянціну Іванаўну, я прачытала наступныя радкі: “Валянціна Німера валодае высокімі якасцямі дзелавога чалавека. Таму заваявала аўтарытэт і павагу ўсяго калектыву. А галоўны яе талент — уменне ствараць згуртаваную каманду і накіроўваць усіх на дасягненне агульнай мэты.
За час сваёй дзейнасці В.І. Німера ўзнагароджана знакам “Майстар залатыя рукі”, Ганаровымі граматамі праўлення аблспажыўсаюза, бюро абкама ЛКСМ Беларусі, Прэзідыума абкама прафсаюза работнікаў дзярж-гандлю і спажыўкааперацыі. Мае Па-дзяку старшыні Мінскага аблвыканкама, Яна з’яўляецца неаднаразовым пераможцам раённых і абласнога конкурсу прафесійнага майстэрства”.
Вось за гэтымі ўзнагародамі — уся яна, энергічная, няўрымслівая, мэтанакіраваная і працавітая. Вялікі прафесіянал і выдатны арганізатар. Дырэктар прадпрыемства грамад-скага харчавання, у якога, здаецца, і так клопатаў хапае, яна можа кулінарнічаць разам са сваімі падначаленымі. Каб напісаць пра Валянціну Іванаўну і справы калектыву, я прапанавала сустрэцца з ёй у адну з пятніц. На што Валянціна Іванаўна ветліва адмовіла: “У пятніцу не магу. У нас сёння вяселле”. Пагутарылі ў паня-дзелак.
…У Гарадзейскі камбінат грамадскага харчавання Нясвіжскага райспажыўтаварыства яна трапіла ў 1978 годзе (так-так, у наступным годзе — юбілейная дата) пасля заканчэння Баранавіцкага тэхналагічнага тэхнікума з дыпломам тэхнолага грамадскага харчавання. Пачынала загадчыцай зоны, затым была загадчыцай вытворчасці, намеснікам дырэктара, два гады выконвала абавязкі дырэктара камбіната. Працаваць было цяжка. У камбінат уваходзіла каля 60 прадпрыемстваў грамадскага харчавання (тады яго падраздзяленнямі з’яўляліся і школьныя сталовыя). 20 гадоў аддала Валянціна Німера гэтай няпростай справе. А ў 1998 годзе звольнілася.
— Пайшла фактычна ў нікуды. Але дома і месяца не прасядзела — прыехаў тадышні старшыня калгаса “Радзіма” Васіль Сяргеевіч Ядчанка, прапанаваў пасаду галоўнага спецыяліста па нарыхтоўках і перапрацоўцы сельгаспрадукцыі. У Саскай Ліпцы адкрываўся гандлёвы цэнтр, а дагэтуль ужо працаваў кандытарскі цэх. Я запрасіла туды Алену Лявонцьеўну Шатохіну, вядомага на Нясвіжчыне кандытара, заслужанага работніка гандлю і грамадскага харчавання БССР, лаўрэата Дзяржаўнай прэміі СССР, кавалера ордэна Працоўнай Славы. І мы запрацавалі на поўную сілу, — расказвае Валянціна Іванаўна. — Запусцілі макаронны цэх, цэх па вырабе мукі і ячных круп, я займалася сертыфікацыяй гэтай прадукцыі. Адкрылі свой магазін. Мы да 20-і тон макаронаў у месяц выпускалі. Гэтую прадукцыю калгас мяняў на запчасткі (з забеспячэннем імі былі праблемы).
Але прайшоў час, многае змянілася ў жыцці, у вытворчасці. Памяняліся прыярытэты, і наша праца аказалася незапатрабаванай. Таму ў 2006-м годзе я перайшла начальнікам рознічнага гандлю і грамадскага харчавання ў аўтапарк № 8. Там стаяла задача аднавіць работу сталовай, якая гадоў 6-7 была зачынена. Запусцілі сталовую, за-працаваў буфет на аўтастанцыі. Толькі праз паўгода было вырашана ўсё гэта зачыніць з-за нерэнтабельнасці, хаця мы не паспелі яшчэ як след разгарнуцца. Нас скарацілі. Было няёмка перад сваімі работніцамі, бо яны ж перайшлі сюды разам са мной з гандлёвага цэнтра, я адчувала адказнасць перад імі. Магчыма, нашла б сабе іншы занятак, але іменна даная акалічнасць нацэліла мяне ўзяць памяшканне сталовай у арэнду. Рашылася. У 2005 годзе аформілася як індывідуальны прадпрымальнік, у 2007-м рэарганізавалася ў прыватнае гандлёвае ўнітарнае прадпрыемства “Прыемнага апетыту”. Было вельмі складана, цяжка. Сама “служыла” і поварам, і экспедытарам, і касірам, і бухгалтарам. Начамі сядзела. Лягчэй было толькі тое, што сталовая дагэтуль працавала, абсталяванне, посуд, запас прадуктаў я выкупіла ў аўтапарка і з часам разлічылася з ім за гэта.
Валянціна Іванаўна з вялікай любоўю гаворыць пра сваю маму Ірыну Мікалаеўну Шэйка, якая ў тыя часы падтрымала пачын дачкі: пераехала да яе з Клецкага раёна, узяла на сябе адказнасць за сям’ю, за гаспадарку. “Мамачка мая прачыналася ў 3-4 гадзіны, а я яшчэ спаць не клалася”, — успамінае мая суразмоўца. Пазней дачка купіла маці дом у Саскай Ліпцы, праз плот са сваім братам. Ірыне Мікалаеўне зараз 79 гадоў. Яна яшчэ трымае гаспадарку: 50 — 60 галоў птушкі (курэй, гусей, індыкоў), вырошчвае моркву, цыбулю. Усё гэта ідзе на па-трэбы сям’і, бізнесу. Да нядаўняга часу гадавала свіней.
Цяпер ПГУП “Прыемнага апетыту” аб’ядноўвае 8 прадпрыемстваў грамадскага харчавання. Але Валянціне Іванаўне працаваць намнога лягчэй. Клопаты раздзялілі сыны, нявесткі і пляменніцы. Сяргей і Віталь — яе, дырэктара, намеснікі, адначасова і экспедытары, і вадзіцелі. Жонка Сяргея Таццяна працуе прадаўцом у кафэ на аўтастанцыі. Жонка Віталя Галіна загадвае сталовай, што знаходзіцца на вуліцы Сноўскай, 8. А пляменніца Надзея Сухаверх — галоўны бухгалтар ПГУП, пляменніца Юлія Буднік — прадавец буфета і магазіна ў сталовай на вуліцы Кутузава, 3. Віталь з Галінай адказваюць за сталовую на Сноўскай: прымаюць заяўкі, арганізуюць і кантралююць увесь працэс абслугоўвання. Сяргей адказвае за кафэ на Савецкай,19 (аўтастанцыя) і на Гейсіка,1 (будынак гасцініцы ЖКГ). А Валянціна Іванаўна пакінула за сабой сталовую на Кутузава.
— Не здрадзіла ёй, — усміхаецца. — У час банкетаў стаю на кухні, афармляю стравы… Натуральна, сачу і за работай усяго прадпрыемства. Вядома, цяпер ужо не тое, што раней: магу куды пайсці, паехаць, ведаю, што ўсё будзе зроблена як след. А з часам перадам справу дзецям, няхай працуюць.
Адказныя, але і вельмі патрэбныя, участкі сямейнага бізнесу — буфеты на заводзе па выпуску дзіцячага харчавання, дзе штодня абслугоўваецца каля ста чалавек, і буфет у СШ № 4 г. Нясвіжа, куды завозяцца свежыя булачкі, кексы, бутэрброды, салаты, можна выпіць соку, іншага напою. Асартымент узгадняюць з дырэкцыяй школы, са спецыялістамі грамадскага харчавання аддзела адукацыі, спорту і турызму райвыканкама. І падчас перапынкаў у буфеце выстройваецца чарга.
Паслугамі прадпрыемства “Прыемнага апетыту” карыстаюцца вельмі многія. Бяруць абеды Нясвіжская сортавыпрабавальная станцыя, племпрадпрыемства, доследная навуковая станцыя па цукровых бураках, прыязджаюць па іх нават з капыльскай Раёўкі. Падлічылі: у дзень кормяць 500 — 600 чалавек. Таваразварот за 2016 год вырас у параўнанні з 2015-м на 260 %.
У кафэ і сталовых праходзяць самыя розныя мерапрыемствы — ад вяселляў і святкавання юбілеяў да памінак (такое жыццё). Якія ж фірменныя стравы прапануюць на стол кухары Валянціны Німера? Гэта дранікі, блінчыкі з рознымі начынкамі (хочаце — з ліверам, хочаце — з тварагом, мясам, згушчонкай), катлеты і баклажаны з рознымі начынкамі, кулябякі са слаёнага цеста з яблыкамі, ліверам, сырам. Шмат рыбных страў, салатаў з алеем — заўважылі, што людзі цяпер аддаюць перавагу іменна раслінным тлушчам, прытрымліваюцца больш здаровага харчавання.
А якая любімая страва ў самой Валянціны Іванаўны, мэтра кулінарнага мастацтва?
— Каша аўсяная. Заліваю яе кіпенем, даю пастаяць, дадаю чарнасліў, разынкі, яблык. Малочныя стравы. Кабачкі гатую. Люблю выпечку, але стараюся ёю не захапляцца.
Ва ўласнасці прадпрыемства знаходзіцца адзін будынак — на Сноўскай вуліцы, усе астатнія арандуюцца. Выкупілі сталовую ў 2013 го-дзе, правялі вялікую рэканструкцыю. Зноў усклалі на сябе велізарны цяжар: дабудоўвалі танцавальную залу, мансарду, крэдытаў не бралі, увесь прыбытак, што зараблялі, ішоў на будаўніцтва. Фактычна чатыры сям’і працавалі на гэты аб’ект. Адчынілі яго ў чэрвені 2015-га. Цяпер, калі стала лягчэй, зноў думаюць: ці то яшчэ купіць будынак, ці то ў арэнду ўзяць? Планы ёсць, магчыма, яны з часам будуць ажыццёўлены.
Брацца за новае з такім калектывам не страшна, лічыць Валянціна Іванаўна. У ім 28 чалавек, усе вельмі адказныя. Калі адчыняліся на Сноў-скай, узялі на работу дзвюх маладых дзяўчат пасля Барысаўскага тэхналагічнага тэхнікума. І не пашкадавалі. І Таццяна Чарнец, і Алена Лявончык — тэхнолагі грамадскага харчавання — добрыя повары, усім цікавяцца, уносяць шмат новага ў сваю працу. Вельмі задаволена Валянціна Іванаўна работай нявесткі Галіны. Яна адшуквае ў інтэрнэце навінкі, да драбніц узгадняе меню з заказчыкамі.
— Малайчына, ёсць у яе цяга да сваёй справы. Я нават асабліва і не ўнікаю ў работу гэтай сталовай. Хачу сказаць, што з часам Галіна перасягне мяне ва ўсім. У нас — поўнае ўзае-маразуменне.
Згадзіцеся, такая характарыстыка ад кіраўніка і свекрыві ў адной асобе дарагога каштуе.
Малодшая нявестка, Таццяна, адмовілася ад загадвання кафэ: “Не маё гэта”. Знайшла сабе замену. Кіруе кропкай грамадскага харчавання на аўтастанцыі Алена Вітко. А кафэ на Гейсіка — Святлана Чарнюк. “Абедзьве разумеюць мяне з паўслова”, — Валянціна Іванаўна задаволена зла-джанасцю і пастаянствам свайго калектыву. За ўвесь час работы звольніўся толькі адзін чалавек.
З асаблівым задавальненнем мая суразмоўца назвала імёны жанчын, з якімі пачынала ўласны бізнес, з якімі працавала яшчэ ў гандлёвым цэнтры Саскай Ліпкі. Гэта Алена Буян, загадчыца сталовай на вул. Кутузава, 3, і два повары адсюль жа — дзве Таццяны Гаціла, адна — Юр’еўна, другая — Генадзьеўна.
Галоўны прынцып работы гэтага калектыву — якасць, даступныя цэны. Мяркуецца: няхай лепей больш людзей будзе абслужана. А як кліенты ацэньваюць іх старанні, відаць з кніг прапаноў: ні ў адной не прачытаеш скаргі, толькі адны падзякі.
Грамадскае харчаванне, наогул — справа вельмі складаная. А калі гэта ўласны бізнес — клопаты яшчэ па-мнажаюцца. Як жа ўдаецца Валянціне Німера цэлых 40 гадоў “несці гэты крыж”, не саступіць, не апусціць рукі?
— За 20 гадоў працы ў камбінаце грамадскага харчавання я прайшла, як кажуць, ваду, агонь і медныя трубы. Гэта была вельмі сур’ёзная, жорсткая школа. Без яе я не змагла б стварыць тое, што маю… Ёсць рэпутацыя, імя ёсць. Кіраўніцтва раёна дапамагае, за што вельмі ўдзячна. Прыемна, што намаганні нашы атрымалі высокую ацэнку.
Тамара ПРАЛЬ-ГУЛЬ.
Здымкі
ПГУП “Прыемнага апетыту”
і Наталлі ЕРМАШЭНКА.
Дорогая Пани Баленцина!Как приятно увидеть красивое фото. От сердца поздравляю с такой наградой! Валя, Вы знаменитая зaведущея , для Вас нет ничего трудного в гастрономии, в рецептах, Вы, дорогая Валя, просто звезда гастрономии. Я знаю Ваши блюда, Ваш красиво накрытый и прибраный стол. Жеалю,Моя Дорогая, новых успехов а когда приеду в наш любимый Несвиж, привезу рецепты польских блюд- журек, флаки и попробуем сделать вместе. Поздравляю целую команду Виктория Жукевич с друзьями- Евой, Зиутой Лукашем и Марысей- Польша