“Успаміны, якія грэюць”: маляўнічая фотавыстава турыстычнага клуба “Вандроўнік”

Увесь лістапад у салоне-галерэі “Скарбніца” працавала фотавыстава “Успаміны, якія грэюць”, наведаць якую мы запрашалі ў №84 “НН” ад 6 лістапада. У яе ўвайшлі здымкі ўдзельнікаў турыстычнага клуба “Вандроўнік”,  а таксама прадстаўнікоў працоўных калектываў нашага горада, прыхільнікаў клуба, якія сёлета ўпершыню далучыліся да выставы.

 

“Журавель” Віктара Ульянава

Таіса Аксёнік. “На прывале”

Для тых, хто не змог яе наведаць, мы сёння адчыняем дзверы ў нязвыклы для многіх з нас свет паходнага жыцця,  некаторыя імгненні якога аказаліся схопленымі аб’ектывам фота-апарата. Незабыўныя віды беларускай і іншаземнай прыроды, разнастайныя пачуцці на тварах турыстаў і яскравыя моманты адпачынку на берагах рэк — гэта і многае іншае склала рознакаляровую шматвобразную карціну, якую маглі пабачыць наведвальнікі выставы.

Дарэчы, на гэты раз аматараў прыгод чакаў у “Скарбніцы”    яшчэ адзін сюрпрыз — разам з турыстычнымі фотаздымкамі тут можна было палюбавацца і на цудоўныя ў сваёй выразнасці драўляныя скульптуры, якія стварыў вядомы нясвіжскі майстар Віктар Ульянаў. Незвычайнай формы карчы, прывезеныя з паходаў яго дачкой Аленай Цымбарэвіч, дзякуючы яго таленту пера-тварыліся ў задуменнага бусла і вытанчанага жураўля, які размінаецца перад палётам. Як расказвала тым, хто сабраўся на ад-крыцці выставы сама Алена, яна не шкадавала сіл, каб прыцягнуць дадому гэтыя карчы, таму што адразу зразумела, што з іх атрымаецца нешта незвычайнае. І яна не памылілася, чаму пацверджаннем стала шчырае захапленне гледачоў — як саміх турыстаў, так і гасцей мерапрыемства.

Сваімі ўражаннямі ад сёлетніх паходаў падзяліліся і іншыя іх  удзельнікі. Так, адзін з самых вопытных нясвіжскіх турыстаў, заснавальнік фотавыставы “Успамі-ны, якія грэюць”, урач-хірург райбальніцы Ігар Богуш адзначыў, што сёлета змог пабываць толькі на Шчары, дзе разам з добрай кампаніяй, у якую ўвайшло звыш 10 чалавек, прайшоў пэўны шлях на байдарцы.

— Вясной у красавіку-маі, мы заўсёды сплаўляемся па рацэ, каб адкрыць сезон, — сказаў Ігар Мадэставіч. — і ў гэтым годзе ўсё прайшло выдатна — было цудоўнае надвор’е, мы пакупаліся, атрымалі зарад бадзёрасці. Сёлета я пабываў і як пасіўны турыст на Азоўскім моры, але гэта нельга параўнаць з актыўным адпачынкам на Кольскім паўвостраве, дзе прырода кожны раз здзіўляе і кожны раз выстаўляе свае патрабаванні да чалавека.

Увогуле ж у турыстычнай скарбонцы І.М. Богуша як паўднёвыя Чорнае і Азоўскае моры, так і паўночныя Белае і Баранцава, адкуль ён таксама кожны раз прывозіць мноства цікавых, захапляльных здымкаў.

Самыя прыемныя ўражанні ад вясновага паходу па Шчары засталіся і ў яшчэ адной удзельніцы выставы — Таісы Аксёнік, выкладчыцы Нясвіжскага дзяржаўнага каледжа імя Якуба Коласа, па сумяшчальніцтве — гаспадыні аграся-дзібы “Нясвіжская”, якую яна даглядае разам з мужам Генадзем.

— Шчара парадавала сваім паўнаводдзем і прыгожымі відамі, — адзначыла мая суразмоўца ў нашай гутарцы. — Шмат было розных птушак — лебедзяў, сітавак, берагавых стрыжоў і іншых. Цудоўна было адчуваць сваё адзінства з прыродай.

Таіса Альбінаўна таксама пабывала сёлета ў веласіпедным паходзе да ракі Нёман і назад, а яшчэ  — у паломніцкіх падарожжах у Новы Ерусалім, што пад Масквой, Пскоўска-Пячэрскую лаўру і Свята-Елісавецінскі манастыр. А на сваіх здымках яна ў асноўным занатавала моманты гаспадарчых клопатаў па арганізацыі паходных бівакоў.

Думку Т.А. Аксёнік аб прыгажосці роднай прыроды прадоўжыў і яе муж Генадзь Мікалаевіч.

— Калі рухаемся ў паходзе, трэба спыняцца і глядзець на наша наваколле, любавацца ім, а не адно спяшацца наперад, — заклікаў ён таварышаў па турыстычным “цэху” падчас сустрэчы ў цэнтральнай раённай бібліятэцы імя Паўлюка Пранузы, якая адбылася пасля адкрыцця выставы ў “Скарбніцы”.

І нагадаў, як здорава было сфатаграфавацца на памяць на адзіным у Беларусі падвясным мосце, што на Нёмане, і якія цудоўныя віды адкрываліся наўкол. Гэта трэба бачыць і трэба цаніць.

Незабыўнымі ўражаннямі ад паўночнай прыроды падзяліўся з карэспандэнтам “НН” яшчэ адзін удзельнік выставы, несвіжанін Уладзімір Цымбарэвіч. Яму запомнілася, як ён і яго таварышы перасякалі на вёслах Палярны круг, і як амаль усе пры гэтым акуналіся ў ваду, бо было незвычайна цёпла для тых мясцін — а менавіта для ракі Вінча Мурманскай вобласці, адкуль ён і прывёз нямала фотаздымкаў.

Яшчэ Уладзімір Станіслававіч, як вопытны турыст, сёлета выконваў пачэсную місію інструктара пры навічках у паходзе па Нёмане, дзе давялося суправаджаць групу банкаўскіх работнікаў. Ён з задавальненнем адзначыў, што “новаспечаныя” турысты справіліся добра, і, напэўна, захочуць працягнуць традыцыю такога цікавага, актыўнага адпачынку.

Шмат уражанняў ад паходу па Вінчы засталося і ў яшчэ аднаго з самых вопытных турыстаў клуба “Вандроўнік” Аляксандра Язвінскага.

— Паход сапраўды быў вельмі своеасаблівым, — расказаў ён. — На поўначы стаяла спёка, як на поўдні — звыш 30 градусаў, вады стала менш на паўтара метра, а то і больш, і мы з яе амаль не вылазілі. І складанасць аказалася не ў тым, што цяжка было прайсці нейкі парог, а ў тым, што вады было так мала, што месцамі трэба было катамараны перацягваць на сабе. Гэта моцна кантраставала з тым, што было ў нашым першым паходзе на Вінчу ў 2015 годзе, калі амаль два тыдні ліў суцэльны дождж і стаяла вялікая вада. На гэты раз усё было наадварот, і вада была незвычайна цёплай.

Што да здымкаў, то, як адзначыў мой суразмоўца, атрымалася так, што менавіта вады на іх больш за ўсё — і з вясновага паходу па Шчары, і з летняга па Вінчы.

Нямала цудоўных фотаработ з паходаў па Беларусі і Карэліі на выставе ў Нясвіжы прадставілі і госці з Віцебска: Мікалай Белезякоў і Ірына Спірыдонава.

Адкрыццё фотавыставы “Успаміны, якія грэюць”, якая, дарэчы, у наступным годзе адзначыць сваё 20-годдзе, кожны раз становіцца для людзей, захопленых любоўю да турызму, асабліва — воднага, выдатнай нагодай сабрацца разам, узгадаць і занава адчуць, што гэта такое — апынуцца паміж небам і… вадой, уступіць у барацьбу са стыхіяй, здолець пасябраваць з ёю і выйсці пераможцам. Гэта сапраўды незабыўна і непаўторна, і, напэўна, нездарма фотавыстава “Вандроўніка” праходзіць напрыканцы года, у халодны і змрочны лістападаўскі час, таму што такія ўспаміны сапраўды грэюць. Грэюць, ба-дзёраць і — клічуць у новыя паходы, кожны з якіх па-свойму асаблівы і непаўторны, незалежна ад таго, па знаёмым ці незнаёмым месцы ён праходзіць. Усё роўна прырода кожны раз рыхтуе для чалавека новыя сюрпрызы і новыя загадкі, якія ён ніколі не стоміцца разгадваць.

Соф’я ЛЮБАНЕЦ.

Фота аўтара  і турклуба

“Вандроўнік”.