У нядзелю, 28 мая, на Лагойшчыне адбыўся Х форум маладых паэтаў Міншчыны “Слова Купалы да творчасці кліча”, арганізатарамі якога выступілі галоўнае ўпраўленне ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Мінскага аблвыканкама, ДУ “Мінская абласная бібліятэка імя А.С. Пушкіна”, аддзел ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Лагойскага райвыканкама. Удзел у ім узялі прадстаўнікі ўсіх раёнаў вобласці. Нясвіжчыну прадставіў супрацоўнік нашай раённай газеты Андрэй Козел.
Для маладых паэтаў быў арганізаваны семінар, дзе кожны мог пачуць трапныя заўвагі і парады ад творцаў больш вопытнага пакалення. Заняткі праходзілі па секцыях, каб кожны ўдзельнік форуму змог пачуць нешта карыснае менавіта па сваіх творах.
Падчас мерапрыемства была арганізавана цікавая экскурсія ў гісторыка-краязнаўчы музей імя Канстанціна і Яўстафія Тышкевічаў у Лагойску, на якой можна было даведацца шмат з гісторыі раёна. У вёсцы Харужанцы ўдзельнікі форуму змаглі наведаць экспазіцыі філіяла “Акопы” Дзяржаўнага літаратурнага музея Янкі Купалы і натхніцца атмасферай ваколіц, дзе напісаў шмат сваіх слынных твораў беларускі пясняр.
Напрыканцы кожны малады паэт змог паўдзельнічаць у свяце паэзіі “Пад Купалавай зоркай”, прысвечаным 135-годдзю з дня нараджэння Янкі Купалы, прачытаць свае творы і атрымаць сваю порцыю апладысментаў слухачоў. Вершы ўсіх удзельнікаў форуму ўвайшлі ў зборнік “Слова Купалы да творчасці кліча”, у тым ліку і нашага супрацоўніка Андрэя Козела.
***
Верш недапісаны лёг на стале…
Можа, мне мроіцца? Можа і не?
Слоў не хапае — узяць — дапісаць.
Лёг я на ложак —
не хочацца спаць.
Што мне падкажа апошні радок —
дым тытунёвы, гарбаты глыток?
Дзе ён падзеўся
сакральны матыў?
Можа быць, сёння яго я згубіў?
Вокны з жалеза, сцены — турма:
марыў я марна і верыў дарма.
Што тут паробіш?
Натхнення няма!
Слоў не падкажа, канечне, сцяна,
дый не прашэпча ніколі і столь,
іх прадыктуе радасць ці боль.
Зараз пачуццяў якраз не стае —
верш недапісаны лёг на стале…
***
Забыты дом на ўскрайку лесу.
Нібы малы туды залезу,
каб паглядзець як памірае,
што для сям’і цяпло стварае…
Былі тут гоман і вяселле,
зімовы гул і мрой трызненне;
тут забыццё было і смутак,
жалоба, смерць і болю скрутак.
Дом для дзяцей быў, для дарослых.
Ён будаваўся так няпроста!
У ім жылі любоў, пяшчота,
цяпер — трава і адзінота.
Стаю разгублены, разбіты
ля студні. Пацукі сярдзіта
хаваюць пысы ў завуголлі,
з акна звісае дрэва голле.
На крыж забіты аканіцы,
рыпяць галосячы масніцы,
ды зруб пахілы, дах у лаце
і дзверы б’е скавыш у хаце.
***
Я адпускаю
у былое,
тых, хто чужым
цяпер мне стаў.
Хто на пытанне:
“Ты са мною?..” —
Нічога мне
не адказаў.
І хто пайшоў
дарогай іншай
сярод мільёнаў
тых дарог.
Я тут не Бог,
трымаць каб лішніх,
і асуджаць
я тут —
не Бог.
“НН”.