«…Вам у любові я прысягаю»

Чалавек без малой радзімы

Хоць глядзіць,

ды нічога не бачыць.

Ён жыве на зямлі пустацветам

I нічога на свеце не значыць.

Малая радзіма — гэта

хата з нізкім парогам,

Сцяжынка вузкая,

што выводзіць

у жыццёвы прасцяг,

на дарогу.

Году малой радзімы была прысвечана літаратурна-музычная праграма «Краявіды роднага краю — вам у любові я прысягаю», якая адбылася ў вёсцы Дубейкі.

Згодна з гістарычнымі звесткамі, вёска існуе з 1587 года. Належала яна Радзівілам. І было на той час у Дубейках каля трыццаці двароў.

Зараз у вёсцы дваццаць шэсць двароў, дзе пражываюць 37 жыхароў. Самай старэйшай з іх — Яніне Вікенцьеўне Цвірка — амаль 90 гадоў… Прытулілася вёсачка Дубейкі да жытнёвага поля, да балотца, да дарог палявых. Ціхая і прыветлівая, сустракае і адпраўляе дзетак сваіх у далёкія і блізкія шляхі-дарогі. Сціхае яна і замірае, калі землякі праводзяць кагосьці ў апошні шлях…

Шчырыя, гасцінныя і працалюбівыя жывуць тут людзі сёння. Менавіта іх, па традыцыі, на Сёмуху віталі ўдзельнікі мастацкай самадзейнасці Салтанаўшчынскага сельскага клуба і Лявонавіцкага сельскага дома культуры. Цікавы аповед пра малую радзіму, шчымлівыя вершы, цудоўныя песні і гумар у выкананні Ядзвігі Верамейчык, Наталлі Федзічкінай, Алены Горбач, Таццяны Шкода, Алены Верамчук, дзіцячай вакальнай групы «Вясёлыя ноткі» вельмі спадабаліся прысутным. Пажылым вяскоўцам гэта свята падаравала радасць сустрэчы, магчымасць пагутарыць і адпачыць душой.

На фота: жыхарка в. Дубейкі Ф.С. Емельянчык уручае кветкі салістцы Салтанаўшчынскага сельскага клуба Т.І. Шкода.

Алена МАМЧЫЦ,

загадчыца

Салтанаўшчынскага сельскага клуба.