Нясвіжскія навіны Генадзь Бураўкін — адзін з выдатнейшых паэтаў Беларусі, які быў прадаўжальнікам лепшых традыцый слова Купалы, Коласа, Багдановіча. Разам з тым, Генадзь Мікалаевіч з’яўляўся і дзяржаўным дзеячам Беларусі ў савецкія часы, меў сваю грамадзянскую пазіцыю і пасля распаду краіны.
Генадзь Мікалаевіч нарадзіўся ў сям’і ваеннага ў далёкім 1936 годзе, скончыў аддзяленне журналістыкі філфака БДУ, працаваў карэспандэнтам у газетах, быў і галоўным рэдактарам часопіса “Маладосць”, працаваў старшынёй Дзяржаўнага камітэта Беларускай ССР па тэлебачанні і радыёвяшчанні. Хто цікавіцца менавіта біяграфіяй паэта, можа адгарнуць падручнікі ці, напрыклад, зайсці ў інтэрнэт. Мне, перш за ўсё, хацелася пагутарыць і паразважаць аб тым, што не ляжыць на паверхні агульна вядомага.
У апошнім сваім інтэрв’ю, якое паэт даваў ужо ў даволі цяжкім стане і спавядальнай форме, я падкрэсліў бы галоўную думку, якая была агучана там, а менавіта, што Генадзь Мікалаевіч мала аб чым шкадуе ў жыцці, толькі аб тым, што змарнаваў шмат часу на дзяржаўную працу, а мог бы выдаць некалькі выдатных кніг сваёй лірыкі…
Я задумаўся. Заўвага аўтара слушная і зразумелая, асабліва мне, чалавеку, які таксама нешта спрабуе пісаць. Але з іншага боку, падумаў тады я, узгадаўшы сёе-тое з жыцця Бураўкіна: пад яго патранажам і дапамогай выдавалася шмат аўтараў і кніг, якія вельмі цяжка праходзілі цэнзуру, а магчыма, і не змаглі б пабачыць свет наогул. Напрыклад, кніга “Я з вогненнай вёскі”, якая была першай спробай напісаць пра вайну менавіта сведкамі, вачамі і голасам той катастрофы краіны і чалавецтва. У ёй гучыць даволі адкрытая праўда пра тое, што рабілася на Беларусі падчас акупацыі яе фашыстамі. Менавіта Бураўкін, калі быў рэдактарам “Маладосці”, друкаваў яе ў часопісе, як друкаваў і Быкава, Караткевіча, якія мелі даволі складаныя зносіны з уладай. Ды і вучаніцай Адамовіча, Брыля і Калесніка, якія з’яляюцца аўтарамі кнігі, была Святлана Алексіевіч, пра ўклад якой у літаратуру гаварыць, думаю, не трэба. Падсумоўваючы сказанае, хочацца адзначыць, што не ўсё было марна, Генадзь Мікалаевіч рабіў сваю працу шчыра і карыснай для беларусаў. Тым больш, што і спадчыну як паэт аўтар нам пакінуў цудоўную і змястоўную. А таму, хто не можа зараз адразу узгадаць нешта з творчасці Генадзя Бураўкіна, я параю прыгадаць дзяцінства, калыханку, аўтарам слоў якой з’яўляецца паэт.
Што датычыцца верша, які я паспрабаваў перакласці, то яго тлумачыць не трэба: аўтар сам напісаў усё зразумела і яскрава — той самы выпадак, калі хочацца чытаць і нічога не гаварыць.
Я хачу прайсці па зямлі
Самым верным, любімым сынам.
Каб дарогі мяне вялі
Пад вятрамі прасторам сінім,
Каб нямоўчна ў мяне на плячах
Росным раннем спявалі птушкі,
Каб я кветкамі ўсімі прапах
Ад падэшваў да самай макушкі,
Каб легенды глухой сівізны
Мне з даверам дубы шапталі
I крыніц залатыя званы
Для мяне калыхалі хвалі.
Я хачу прайсці па зямлі,
Каб мне людзі сэрца адкрылі,
Слёзы шчасця і мазалі
Па-братэрску са мной падзялілі,
Каб мне роўную частку далі
Сваёй ношы нялёгкай пранесці
I свае галасы ўплялі
У мае няхітрыя песні…
Генадзь Бураўкін.
Я хотел бы пройти по земле
Сыном верным и самым любимым.
Чтоб дороги вели меня все
Под ветрами простором синим,
На моих чтобы птицы плечах
Пели звонко, красиво, неспешно,
Чтоб цветами я всеми пропах
С головы и до ног — и не меньше.
Чтоб легенды глухой седины
Мне дубы с одобреньем шептали,
Колокольным чтоб звоном ручьи
Для меня свои волны качали.
Я хочу по земле так пройти,
Чтобы сердце мне люди открыли,
Слезы счастья, мозоли свои,
Словно с братом, со мной разделили,
Чтоб смогли мне частицу отдать
Своей ноши, нелегкой заботы,
И хотели свой голос вплетать
В моих песен нехитрые ноты…
Перевод Андрея КОЗЕЛА.
