Літаратурны праект да 800-годдзя Нясвіжа
***
Мой горад мінаюць стагоддзі,
Не сцяўшы яго прывгажосці,
І толькі, знянацку крануўшы,
Пакінуць няўлоўнае штосьці.
Яго старажытныя рысы
Сучаснасці непадуладны.
У гэтым і слава Нясвіжа —
Мой горад стагоддзямі знатны.
Нясвіж упрыгожаны дзіўна
Узорамі даўніх паданняў.
У замкавых вежах гасцінных
Блукаюць легенды і здані.
І веліч красы яго гордай
Глядзіцца у гладзь люстраную.
За славу, за гонар, за годнасць,
За шчырасць свой горад люблю я.
Лілія КРУТАВА.
Мы любім даўнія паданні,
Быліны ciвыx песняроў.
Няхітры ix апавяданні
Аб справах мінуўшых часоў.
Нам даспадобы чэрпаць веды
Гісторыі з пажоўклых кніг;
3 рукопісаў пра быт прадзедаў
Даведацца, што сведчыць мніх.
Прыемна нам дзядоў надзеі,
Іх тайны думы адзначаць,
Вялікія ў мінулым дзеі,
Дзе й як змагалась наша раць.
Шануем мы бацькоу імёны:
Навука й прыклад нам яны;
I помнім мы i веча звоны,
I вольнасць роднай страны;
I нам мамэнты заняпаду —
Ў далёкім сумныя лісты —
Распазнаваць нас вучаць здраду
I родзяць пометы гнеў святы.
Але нам будуць усё ж мілейшы
Часы, калі з нізін, балот,
3 надзеяй у шчаснасць дзён святлейшых
Устане ўзбуджаны народ.
Не відна йшчэ у завірусе,
Куды ляжыць ягоны шлях,
Але дух творчы Беларусі
Жыве й змагае долі жах.
I, можа, толькі той збавіцца
Падзей вялікіх нашых дзён,
У кім жыцця не б’е крынща,
Хто спіць i здолець не дуж сон.
Уладзімір ЖЫЛКА.
Прызванне
Люблю цябе, Нясвіж мой мілы,
За даўніну i маладосць тваю.
Пражыў ты час i светлы i тужлівы.
Радкі ўдзячнасці табе сказаць хачу.
Прысеўшы пад шатром старога волат-дуба,
Я напішу пра горад любы мой,
Пра тое, як люблю яго ўсім сэрцам,
І ганаруся ім усей душой.
Люблю я вуліцы твае, дарожкі,
Дубы старыя, стройныя бярозкі,
Агонь чырвоны дзікае шыпшыны,
І востры водар горкага палыну.
Люблю цябе я ранняю вясною,
І яркім летам, восенню, зімою,
Люблю ў сонечным праменні,
І ў сцюжу — нават у завеі.
Люблю вакол цябе палеткі і разлогі,
І лес шумлівы, і пушысты мох,
І цішыню тваіх сцяжынак многіх,
І сцюжу доўгіх палявых дарог.
Яшчэ люблю людзей тваіх, вядома,
За цішыню люблю цябе, за гоман,
За спевы птушак і крынічны звон,
І ўзлесак, дзе з калінаю ў абдымку клён.
Вольга ЖЭРКА.
Сустрэнемся мы ў Нясвіжы
Сустрэнемся мы у Нясвіжы
Ля тых старажытных дубоў.
Касцёл там жагнаецца крыжам,
Сюды я кіруюся зноў.
Дык пройдземся зноў па мясцінах,
Дзе некалі разам ішлі.
Соснам, бярозам, вярбінам
Паклонімся мы да зямлі.
Ад парку старога да замка,
І далей — Альбянскі куток.
Тут першай расой на світанку
Нібыта раблю першы крок.
Сустрэнемся мы у Нясвіжы
Праз мноства імклівых гадоў
Касцёл там жагнаецца крыжам
I нас прывітае ізноў.
Са сцен старажытнага замка
Акіну я вокам прастор,
Дзе вечна з самага ранку
Спявае птушыны хор.
Анатоль ВЯРЦІНСКІ
Несвижские парки
В Несвижских парках запутаться просто —
Русский, Японский, Английский сады,
Старый и Новый парк — в них наши гости,
Как в ожерелье прекрасной среды.
В давнее время лишь тополь гигантский
Тут одиноко стоял в пустыре,
Больше двухсот лет тот ствол великанский
Всех привечает в снегу и в жаре.
Самый большой в Беларуси — Несвижский
Парк создавался руками людей.
Наш Постаремчак был свой, не парижский,
Радость оставил нам — только владей!
Древний колодец русалки во мху,
Памятник-столп даме “чернонарядной”
Нам всё расскажут тут, как на духу.
Парки для нас — это отдых и радость,
И наша гордость, здоровье, наш дух.
В них ощущаешь особую сладость,
Даже когда и уронят свой пух.
В праздники, в будни, гуляют тут люди
И наслаждаются воздухом! Днем
Или вечерней порой — все тут чудно,
Парк вас одарит душевным теплом.
Виктор ШАРОВ.
ЛЕБЕДИНАЯ ВЕРНОСТЬ
На озере лебеди парами
Безшумно и гордо плывут
Какими-то тайнами чарами
К себе нас манят и зовут.
Любовью своей лебединою
Нам, людям, пример подают.
У них она только единая,
До смерти ее берегут.
И глядя на них не мешало бы
нам всем про себя повторить.
Порой виноваты ведь сами мы,
Что верность не можем хранить.
Ніколай БЕЛЕВИЧ.
Нясвіж сінявокі
О, Нясвіж мой сінявокі!
Над табой плывуць аблокі.
Свецішся ты зорамі,
Ціхімі азёрамі.
Над табой плывуць стагоддзі,
Сонейка цябе лагодзіць.
Ты з гадамі не старэеш,
Маладзееш і мудрэеш.
Ну, а іх нямала маеш.
Таямніцы адчыняеш.
Новай моцы набірайся.
Дык расці і пашырайся.
Хай жа горад над Ушою.
Захапляе ўсіх душою.
Міхаіл ВАЛЬКО.
Пах роднай зямлі
I мы з табой надыхацца прыйшлі
Зямлёю роднай, каб адчуць нанова
Як пахне скіба свежае раллі,
Пад сонцам разамлелая вясновым.
Ні з чым не параўнаць нам гэты пах.
Ён, як бальзам, надзейна здыме стому.
I кожны з нас шчаслівы быццам птах,
Што з выраю вярнуўся зноў дадому.
Кастусь ЖУК.
Тайна
В парке деревья в снежной пороше,
Стоят, как невесты, нарядны, пригожи,
И, хочется верить: не просто цветут,
А со скамейкой беседу ведут.
Ах, эта скамейка, зимою и летом
Влюблённых свидетель немой,
Стоит одиноко, признания слушает:
О! Сколько секретов у неё за спиной!
Знаю, как много она рассказала,
Про одиночество, радости встреч,
Но вместе с деревьями слово давала
Тайну влюблённых беречь.
Спасибо, спасибо, что слово сдержала,
Зная и слёзы, и радостный смех,
За всё, что хранила, как обещала,
Ты лучше скамеечек всех!
Ольга ЖЕРКО.
Нясвіжскі парк
Цудоўны парк ты мой Нясвіжскі,
Табе ўжо больш за 100 гадоў.
Ў маім жыцці ты вельмі блізкі,
Я да цябе ізноў прыйшоў.
Шумяць тут дрэвы векавыя,
Гамоняць моваю сваёй.
Стаяць, як помнікі жывыя,
Нямымі сведкамі падзей.
Вакол блакітныя азёры
Яго пакой тут сцерагуць.
Красуні-лебядзі павольна
Бясшумна парамі плывуць.
Паветра тут малодзіць душу,
Духмянасцю хвалюе кроў.
Я цішыню гэту парушу
Сваімі вершамі ізноў.
Я ганаруся сваім лёсам,
I шчасцем тым, што тут жыву,
Што нарадзіўся беларусам
У гэтым казачным краю.
Мікалай БЯЛЕВІЧ.
Цветной звездопад
В парке листья кружат и кружат,
Словно вижу цветной звездопад.
Слышу шёпот деревьев в два ряда,
Я прислушалась к ним
И узнала, о чём их баллада.
Они говорили про Черную Даму,
Про всю Радзивиллов семью...
Как молодая княжна замерзала,
Любовь ожидая свою.
Как жили князья,
Любили, кутили, бывало,
А старая липа шептала:
«Я помню веселье их балов».
Долго деревья молчали,
Думая думу о чем-то своем...
И, вдруг, встрепенувшись,
Заговорили совсем о другом.
Как в молодую листву
Наряжались весной,
Как красовались летом,
Осенью теплой шептались листвой,
Не забывая про зиму при этом.
Осень...
Опали с деревьев листы,
На кустах оголенные ветки,
Но весной прорастут семена
И появятся, вырастут детки.
Пусть рождается новая жизнь,
Это всем нам отрада.
Что услышала шепот листвы,
Этому очень я рада,
И для меня это просто награда.
Люблю тебя, яркая осень
И слушаю...
Как с подружкой с тобой говорю.
Если Богу будет угодно,
Снова сюда я приду.
Я приду и увижу знакомых,
Полюбуюсь на их я красу.
Попрошу, чтоб восходу они улыбнулись,
Если больше я к ним не приду.
Ольга ЖЕРКО.
Похожее
Нясвіжскія навіны 
